Gdy ma się 19 lat, trudno powiedzieć, kim się chce być w przyszłości. Ale system edukacji jest tak skonstruowany, że takiego wyboru trzeba dokonać.

Po maturze wybrałam studia polonistyczne, podczas których w tamtych czasach 🙂 można było zrobić specjalizację logopedyczną. Założyłam sobie, że po 5 latach nauki zostanę LOGOPEDĄ. Skończę studia i będę miała zawód (o co trudno obecnie;) I tak się stało.

W owych czasach 🙂 spotykałam ludzi, którzy nie wiedzieli, kim jest logopeda (tak, tak było). Obecnie są też tacy (całkiem spora grupa), którzy mylą nas z lekarzami (zwłaszcza neurologopedów z neurologami). Niektórych wyprowadzam z błędu, innych nie 🙂

Przez niemal 10 lat mojej pracy wiele się zmieniło w obszarze logopedii – dotarły do nas nowe techniki pracy, a co za tym idzie, pojawiło się wiele szkoleń i kursów tematycznych, rynek wydawniczy zasypuje nas pomocami dydaktycznymi.

Wybrałam logopedię, bo logopeda to zawód z przyszłością. Bardzo rozwija, daje dużo swobody w pracy, wymaga kreatywności.

Niestety (lub też stety;), gdy otwiera się jeden pokój, okazuje się, że są w nim kolejne drzwi do paru innych. I końca nie widać. Wielość i różnorodność przyczyn zaburzeń mowy zmusza logopedów do nieustannego szkolenia się, lektury, podążania za nowościami.

Dzięki temu praca logopedy jest bardzo ciekawa.

Wybrałam logopedię, ponieważ czułam, że „to jest to”. Że to jest „fajne”. Że coś z tego będzie. Że to jest to, czego nie mają inni 🙂 Tak wtedy myślałam i sporo z tych moich myśli się sprawdziło i jest aktualne.

Teraz przyszedł czas, abym stworzyła coś mojego od początku do końca. Tak powstał pomysł na gabinet logopedyczny W górę!

Skąd ta nazwa? Pyta wielu.

Odpowiadam: Życie nabiera sensu, gdy się rozwijamy. Idziemy w górę, nie stoimy w miejscu, czy też wycofujemy się. Im trudniejsze podejście, tym piękniejszy potem widoki 🙂

Joanna Zembrzuska